strona: 1, 2, 3

Do 19-tego wieku dzieci w aspekcie prawnej ochrony przed biciem i wykorzystywaniem miały mniej więcej taki sam status jak domowe zwierzęta. Przykre jest to, iż w mentalności co poniektórych taki status mają do dzisiaj. Dopiero w 1962 roku do współczesnej medycyny wkroczyło pojęcie "zespołu dziecka bitego".
Maltretowanie dzieci to tragiczny aspekt przestępczości. Niestety, jest to także to przestępstwo, które często sprawcom udaje się z sukcesem ukryć. Schematy tkwiące w polskiej mentalności sprzyjają pomniejszaniu skali zjawiska oraz jego konsekwencji.

Tymczasem skutki przemocy wobec dzieci są poważne. Maltretowanie może prowadzić miedzy innymi do następujących zaburzeń:

fizyczne

psychiczne

- drżenie, - biegunka - uporczywe bóle i zawroty głowy - bóle żołądkowe, bóle mięśni - potliwość - nietrzymanie kału i moczu, - podwyższone ciśnienie krwi, - arytmia serca, - wzrost napięcia sercowego, - zaburzenia gastryczne, - choroby psychosomatyczne, np. choroba nadciśnieniowa, choroba wieńcowa, zawał serca, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, astma, niektóre zaburzenia dermatologiczne.

- trudności w kontrolowaniu emocji, - zaburzenia w koncentracji uwagi, - obniżona samoocena, - nieakceptowanie siebie, - poczucie bezsensu, - nieufność, lęk, fobie, - zaburzenia snu, poczucie winy i krzywdy, - przygnębienie, nerwice, - zachowania agresywne i ( lub) autodestrukcyjne (myśli samobójcze, samobójstwa) - ucieczki z domu, - problemy szkolne. - niska samoocena - poczucie winy, - zaburzone poczucie własnej tożsamości, - psychologiczne uzależnienie od rodziców, - silna potrzeba kontrolowania innych, - depresje, - nerwice, - izolacja - perfekcjonizm, - negatywne oczekiwania w stosunku do innych, - zachowania przestępcze, - alienacja,

W skrajnych przypadkach przemoc może spowodować nawet śmierć dziecka.
W dorosłym życiu znęcanie się nad dzieckiem zaowocować może:

• zachowaniami autodestrukcyjnymi lub agresywnymi
• problemami z utrzymaniem relacji z partnerem/partnerką
• problemami ze znalezieniem i utrzymaniem pracy
• depresją
• zaburzeniami snu
• uzależnieniem od narkotyków lub alkoholu
• stosowanie przemocy emocjonalnej w życiu dorosłym

W Polsce temat "dziecka bitego" czy "dziecka maltretowanego", sygnalizowany był już w 1907 roku przez Prof. L. Wachholza.

Najnowsza definicja została opracowana przez Zarząd Międzynarodowych Organizacji Nauk Medycznych i Światową Organizację Zdrowia (WHO) z udziałem lekarza chirurga dziecięcego prof. Bettexa ze Szwajcarii, prezydenta Światowej Federacji Stowarzyszenia Chirurgów Dziecięcych.
Definicja ta brzmi następująco:
"...Za maltretowanie dziecka uważa się każde zamierzone lub niezamierzone działanie osoby dorosłej, społeczeństwa lub państwa, które ujemnie wpływa na zdrowie, rozwój fizyczny lub psychospołeczny dziecka...".

W polskim prawie karnym dziecko przed złym traktowaniem chroni art. 207 Kodeksu Karnego (KK).

Art. 207. § 1. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

Za przyczynę BSC uznaje się najczęściej świadomy akt agresji ze strony rodziców, sprawujących opiekę nad dzieckiem.

Każdy prowadzący śledztwo, w którym podejrzewa się że nastąpiło znęcanie nad dzieckiem powinien:

• Zebrać formacje o wszystkich uszkodzeniach i ranach raportowanych przez instytucję zgłaszającą problem.
• Przesłuchać personel medyczny który badał dziecko.
• Skompletować raporty medyczne od lekarza, z przychodni lub szpitala.
• Przesłuchać wszystkie osoby, które miały dostęp do dziecka w momencie powstania obrażeń - początkach choroby.
• Rozpatrzyć wszystkie czynności opiekunów, które miały na celu udzielenie/nie udzielenie dziecku pomocy medycznej.
• Porozmawiać z osobami z otoczenia dziecka: sąsiadami, przyjaciółmi dziecka i opiekunów, nauczycielami, wszystkimi którzy mogą znać historię dziecka. Nie udawajmy - nikt nie żyje w próżni, a sprawcy są częścią naszego społeczeństwa.
• Sprawdzić rejestrację wezwań pogotowia do dziecka. Rodziny, w których katuje się dzieci mają zazwyczaj więcej niż jedno wezwanie (trudno wszystko tłumaczyć "pechem dziecka").
• Skompletować historie rodziny, ze szczególnym uwzględnieniem przypadków przemocy, w tym wobec dzieci.

Dobrze by było uzyskać odpowiedź na następujące pytania:

• Kiedy opiekunowie zauważyli, że dziecko jest chore lub doznało urazu?
• Kto przebywał z dzieckiem od momentu urazu lub początku choroby?
• Czy dziecko powróciło do aktywności i stanu zdrowia na tym samym poziomie jak przed chorobą?
• Jaka jest historia zdrowia dziecka od momentu jego urodzenia?
• Czy było hospitalizowane. Jakie choroby i urazy przebyło?
• Jaki charakter mają zwyczajowe i używane w tej rodzinie sposoby dyscyplinowania dzieci ?
• Jaki jest stan zdrowia innych dzieci w tej rodzinie (jeśli są)?
• Kto jest lekarzem rodzinnym I pediatrą leczącym dziecko?
• Czy dziecko opuszcza lekcje w szkole? Kto jest jego szkolnym wychowawcą?
• Czy dziecko wykazuje zmiany zachowania, nastroju, które nie sposób jasno wytłumaczyć ?
• Jeśli natura powstania urazu jest znana, jak opiekunowie tłumaczyli okoliczności powstania obrażeń?

Zespół "dziecka bitego" znajduje ofiary w każdym wieku, głównie jednak dotyczy dzieci bezbronnych poniżej 3 roku życia. Syndrom dziecka bitego występuje na każdym poziomie społeczeństwa, chociaż zakres może być wyższy w gospodarstwach domowych o niższym poziomie dochodu, gdzie dorosły może doznawać większego nacisku i trudności socjalnych. W związku z tym może mieć większy brak kontroli nad stresowymi sytuacjami. Inne czynniki ryzyka to: brak edukacji, brak jednego rodzica, alkoholizm albo inne uzależnienia od leku lub narkotyku. Dorosły często wyrządza krzywdę dziecku w napadzie gniewu albo podczas momentów stresowych i dużego nacisku.

strona: 1, 2, 3

Skomentuj artykuł na forum