strona: 1,
2
Rys. - William Herschel |
Początki zainteresowania odciskami palców sięgają czasów starożytnych. W Babilonii wykorzystywano je aby potwierdzać transakcje handlowe. Także w starożytnych Chinach pieczętowano się odciskiem palca.
Prekursorem metody tak naprawdę okazała się biurokracja. Otóż niejaki William Herschel, obywatel brytyjski został w roku 1877 mianowany sędzią w małym miasteczku nieopodal Kalkuty. Jednym z jego obowiązków było wypłacanie rent państwowych. Nagminnie zdarzające się wypadki podszywania się pod zmarłych rencistów, skłoniły młodego sędziego do pobierania i porównywania odciska kciuka i palca wskazującego na dokumentach.
|
W roku 1686, Marcello Malpighi, profesor anatomii na
uniwersytecie Bolońskim opisał istnienie na opuszkach palców spiral,
linii i kropek. Warstwę skóry zawierająca te informację nazywamy na
cześć uczonego "warstwą Malpighi". Wysokość listewek w odniesieniu do tzw. bruzd -
wacha się od 0.1 do 0.4 mm. Szerokość - 0.2 - 0.7 mm.
|
Jednak najczęściej
kojarzone jest z daktyloskopia nazwisko Sir Francisa Galtona.
Sklasyfikował on zasady daktyloskopii w wydanej w 1892 roku
pozycji "Fingerprints", którą uważa się za
pierwsza pełną monografię dotycząca daktyloskopii.
Zawiera ona pierwszy całkowity system klasyfikacji linii
papilarnych.
Dawniej przeszukiwaniem ogromnych kartotek z kartami daktyloskopijnymi zajmowały się rzesze pracowników. Obecnie dzięki informatyzacji czas szukania skrócił się niewiarygodnie szybko.
<< Rys. - Strona tytułowa książki F. Galtona - "Fingerprints" |
dlaczego akurat odciski
palców?
Odciski palców nadają się do identyfikacji ponieważ są:
-
uniwersalne, tzn. każdy człowiek posiada określoną cechę w stopniu pozwalającym na identyfikację (no może oprócz mojej znajomej fryzjerki, której opuszki zniszczyły żrące płyny do tzw. „trwałej”);
-
unikatowe, tzn. dwie osoby nie mają identycznej charakterystyki odciska palca;
-
trwałe, tzn. nie zmieniają się w czasie w stopniu uniemożliwiającym identyfikację;
-
określone, tzn. dają się opisać w sposób ilościowy.
Do celów identyfikacyjnych wykorzystuje się:
-
ogólny wzór linii papilarnych;
-
nieregularny kształt ich krawędzi;
-
kształt i rozmieszczenie porów;
-
tzw. minuncje - czyli charakterystyczne cechy budowy w postaci początków linii, oczek, rozwidleń kropek itp.
Większość systemów techniki daktyloskopijnej polega na klasyfikacji grzbietów i bruzd wzoru odcisku linii
papilarnych wg specyficznych drobnych szczegółów. Linie papilarne
tworzą układy które możemy poklasyfikować według części centralnej i
występowania tzw. delty, czyli elementu wzoru papilarnego przypominającego
deltę rzeki.
Podstawowe typy linii papilarnych to wzory:

W kolejności: łukowy, pętlicowy i wirowy.
Wzory pętlicowe możemy podzielić jeszcze na pętlicowy lewy i pętlicowy
prawy. A to jeszcze nie wszystko. Tutaj
możecie zobaczyć jeszcze dokładniejszy podział zaproponowany
przez Włodzimierza Gutenkunsta.
Centrum wzoru linii nazywamy terminem wewnętrznym,
deltę - terminem zewnętrznym, zaś linię łączącą je -
linią Galtona.
Nie tylko ludzie posiadają odciski palców. Poniżej możemy
zobaczyć porównanie odciska ludzkiego i szympansa.

strona: 1,
2
Skomentuj artykuł na forum